Ik hoef niet veel en ver te bewegen om op loopafstand van mijn huis gefascineerd te raken door een videokunstwerk met een grote zon, waarin ik als kijker zelf zorg voor beweging, als ik de installatie nader. Ik word als het ware opgenomen in het kunstwerk. De video-installatie van Daniel Rozin (1961) hangt vlakbij een tentoongestelde futuristische auto die op zonne-energie rijdt.
Beweging. MOVE, heet op het Stadionplein, tegenwoordig de gerenoveerde Citroënshowroom van architect Jan Wils, die ook het Olympisch Stadion in 1928 bouwde. In 1930 werd de showroom uitgevoerd in geel baksteen; in de jaren zestig witgekalkt.
Het Nederlandse bedrijf PON, importeur van diverse automerken, waaronder Volkswagen, en eigenaar van diverse rijwielmerken, is in het witte Citroėngebouw getrokken en stelt daar onder de naam Move o.a. kunst tentoon, die met beweging te maken heeft.
Op het dak van Move zien we van Jeroen Henneman (1942) een sculptuur staan, Schakelband, een soort fietsrad, die ’s avonds in neon oplicht. Het was eerder te zien vanaf de A6, toen het rad in Almere nog op het hoofdkantoor van Pon stond. Nu staat het op het Stadionplein.
Henneman is bekend om zijn platte tweedimensionale werken die een driedimensionaal effect hebben. In Amsterdam is hij o.a. bekend van zijn “Schreeuw” in het Oosterpark, een eerbetoon aan de vermoorde Theo van Gogh en de vrijheid van meningsuiting.
Auto-importeur Pon zegt me, als Move geen echt museum te willen zijn, maar een Mobility Experience Center. Ja, zo heet dat anno nu, in goed Amsterdams😃. De kunst is aangekocht door het bedrijf om het begrip mobiliteit en beweging meer tot de verbeelding te laten spreken.
In de centrale hal, waar vroeger de Citroëns geshowd werden, staat als kunstwerk een lichtblauwe ronde opgerolde Volkswagen Kever, in verfrommelde status.
Pon, importeur van Volkswagens heeft ook een klassiek Volkswagenbusje aan de achterkant van de gevel van Move hangen.
De Indonesische kunstenaar Ichwan Noor (1964) maakt de opgerolde kever in tigvoud in polyurethaan en aluminium. In Amsterdam is zijn sculptuur “Beetle Sphere” ook in rood te zien in de Kalverstraatpassage.
Postmoderne Kunst hoeft wat dat betreft niet meer uniek te zijn. Het oude dogma van de originaliteit van een kunstontwerp is verdwenen, mede door de moderne reproductietechnieken en materialen waarvan ze gemaakt zijn.
Auto-importeur Pon gaat graag anno nu de discussie over mobiliteit aan. Aan de kant van het Stadionplein worden diverse electrische automobielontwerpen van de toekomst tentoongesteld, maar ook de Witkar uit de Provotijd, ontworpen door industrieel ontwerper/Provolid Luud Schimmelpennink, die zijn tijd ver vooruit was. Hij wilde de stad autoluw maken.
“We passen ons aan. Vroeger dachten we dat de auto ons de vrijheid zou geven. Dat is inmiddels niet meer zo. We staan uren in de file tegenwoordig. We hebben hier ook een veelvoud van fietsmodellen tentoongesteld, omdat we denken dat dat de toekomst heeft,” luidt de salestalk van Pon, als ik aan de achterkant van het gebouw, vlak voor het Olympisch Stadion, binnenstap en word rondgeleid in een ruimte, die verdacht veel op een fietswinkel lijkt.
Alle grote fietsmerken die je kunt bedenken financiėren mee aan dit MOVE-ideaal van Pon. De e-bike en de Swapfiets, die je kunt huren per abonnement, zijn allemaal aanwezig. Ook Greenwheels, de gedeelde huurauto op abonnementbasis, is onderdeel van Pon.
Het is een grote wonderlijke mix van commercie en kunst daar op het moderne Stadionplein. Met een hip sausje eroverheen van klimaatbeheersing.
Waar eens in 1928, voorafgaand aan de Citroëngarage uit 1930, tijdens de Olympische Spelen het gebouw voor de bokssport stond – met daarnaast het gebouw voor schermsport – is alles dus volop in beweging.
Een bewegende sculptuur van staal en glas, “Amplitude” van Studio Drift hangt onder het glazen plafond in de centrale hal, de vroegere Citroënshowroom. Het lijkt op een vogel in slow motion, het kunstenaarsduo Lonneke Gordijn (1980) en Ralph Nauta (1978) is gefascineerd door beweging in de natuur en vliegen. De beweging van de sculptuur is computergestuurd.
Daarnaast herbergt Move bovenin het gebouw, restaurant Wils, waar gekookt wordt op houtvuur, en aan de achterkant beneden een café Madame Cyclette, waar fietslampen het design van de verlichting vormen en de hippe gefermenteerde groenten in glazen wekpotten, de worteltaart en selderijstengels op de bar je in een bepaalde mood moeten brengen. Een bepaalde move.
MARKETINGTAAL
Het witte gebouw vormt samen met de nevenstaande gerenoveerde strakke Citroëngarage uit 1960 (eveneens ontworpen door architect Jan Wils) nu het gebouwencomplex The Olympic Amsterdam. De garage uit 1960 heet nu natuurlijk The Garage en huisvest bedrijven en restaurant Neni, met palmbomen.
Met vuurvreters, vuurwerk en zelfs Olympisch vuur wordt het complex op 30 januari geopend in het bijzijn van o.a. buurtbewoners. Het wordt nogal een spektakel, met ook de Commissaris van de Koning erbij. Het vuur van Amsterdam brandt, luidt de slogan.
Gelikter kan het niet.
Hoe sport, commercie, kunst en horeca fuseren in het postmoderne tijdperk.
Come on, Marion, spreek ik mijzelve toe. This is 2020! De witkartijd is voorbij. Move on!
Buiten aan de gevel hangt de tekst: “To keep your balance you must keep moving”. Daar doe ik, al wankelend tijdens het fotograferen, mijn stinkende best voor.
Gelukkig heeft het zwarte meubelkunstwerk “11 rue Simon-Crubellier” van de Brit Matthew Darbyshire aan de overkant op het Stadionplein tenminste een Franse titel.
Ook lekker Mokums ;-).
#theOlympicAmsterdam #Olympisch Stadion
Zo’n toren heet tegenwoordig een Tower, zoals ook het hotel aan het eind van deze bebouwde Parnas-strook nu Olympic Hotel heet en de opgeleukte Citroëngebouwen naast het Olympisch Stadion, The Olympic zijn gaan heten. Oh, oh, wat zijn we hot. Nu krijgen we in september dus ook een Parnassus Tower.
Op de brug zelf vallen de ingebouwde glooiende banken op, het siersmeedwerk in de brugleuning en aan weerszijden van de brug de gebeeldhouwde stenen beelden van Hildo Krop (1884-1970). Ik bedoel: het is niet zomaar een brug, het is een prachtbrug, een meterslang architectonisch bouwwerk, een schoolvoorbeeld van organische architectuur in mijn ogen.
Oké, de Parnassusbrug kennen we van de friet. Maar wat er nou op de Parnassus-berg gebeurde in het Olympische Griekenland???? Misschien weten we nog nét dat Montparnasse een kunstzinnige wijk op een heuvel in Parijs is, iets waar mondain Amsterdam nu met zijn Frans-klinkende Parnas op inspeelt.
De brug verbindt vanaf begin jaren ’40 het toen nog landelijke Buiten-veldert met de Stadionbuurt. De hoekflats aan de Parnassusweg lijken wel een toegangspoort tot de Zuidrand van de stad. Daar begon Amsterdam. De weg loopt uit op het Olympiaplein, en aan de andere kant van dat plein begint de Apollolaan.
Je moet het maar zien. Schoonheid in architectuur en kunst zit ‘m vaak in de details, en het is handig als iemand je daar op wijst. Mooi gebeeldhouwde brughoofden, brughuisjes in Amsterdamse Schoolstijl, aparte dakkapellen, siermetselwerk rond portiekingangen, moderne kunstzinnige letters “Stoned forever, forever in stone” in de plint van bakstenen muren. Je moet het maar weten. Je moet het maar zien.
Hij is een echte bouwer, van oorsprong architect met zijn opleiding aan de TU in Delft. Hij moet weinig hebben van computergestuurde kunst, die hij eerder als design ziet. Hij maakt in zijn atelier liever alles zelf met eigen handen.
